..of geen weer

Keer op keer haak ik af. Het helpt niet. Keer op keer staan ze daar weer met meer weer. Ik staak mijn strijd maar niet zonder even te fulmineren.

Een mens moet in Italië zijn om te beseffen dat de Belg bezeten is door het weer. "Gaat het morgen regenen?" De dame in het toeristische infopunt van Napels keek ons aan alsof we van een andere planeet kwamen. In Zuid-Italië houdt men zich bezig met koffie, zonnebrillen en drukte. De combinatie van de drie is de kunst van het leven. Hoe de weergoden beschikken is een futiliteit. Geef ze eens ongelijk in een klimaat waar zelfs de tomaten die enkel schaduw zien elke Flandriavariant overtreffen. Alleen domme toeristen die Pompei droog willen aanschouwen, weten niet beter.

Vreemd genoeg interesseert het weer in België me geen ene fluit. Als ik opsta en het regent, neem ik een paraplu mee. Bemerk ik echter zonnestralen of een optrekkende nevel, dan hoop ik dat dat zo blijft, en bij een foute inschatting is een nat pak mijn deel. Een faire deal met de elementen. De reden waarom ik liever vestimentaire blunders riskeer is de afkeer voor een bijna vier minuten durende kwelling genaamd "Het Weer" ondertitel: "met Frank of Sabine".

De lap grond die tot nader order bekend staat als België is goed voor ongeveer 0,0002% van het aardoppervlak. Om uit te maken welke uithoek van dat godvergeten oord droog zal blijven en om de amateur-weerfotografen voor te bereiden op hun tocht trekt de openbare omroep dagelijks vier minuten uit. In de helft van die tijdspanne slagen de weergoden van BBCWorld en CNN er in om van pool tot evenaar het weder te beschrijven.

Bovendien is het niet enkel het grandioze gebrek aan efficiëntie bij F&S dat me stoort, het zit hem vooral in de details. Terwijl de Britten ons vertellen dat donkere regenwolken boven China voor overstromingen zorgen en de Caraïben de zoveelste storm mogen verwachten -zaken die het wereldnieuws halen- is ons weerbericht al te vaak een pastiche van de scheurkalender die oersaaie weekendactiviteiten voorstelt. Voor alle duidelijkheid: het staat buiten kijf dat de dagen die Sabine vult, vormelijk dikker in orde zijn dan de andere.

Hieronder som ik met plezier enkele zaken op die FDB met de regelmaat van de klok vermeldt in zijn meteorologische bulletins. "Het weekend brengt mooi weer en dat is goed nieuws voor de Gordelaars, evenals voor de vrijwilligers die dit weekend plantjes verkopen voor Kom op Tegen Kanker om nog maar te zwijgen over de honderden fietsers die op deze autoloze zondag onderweg zijn naar de Thuisdag in een of ander ongerept natuurdomein! Jammer genoeg kon de het Radio2 Zomerhitfestijn van gisteren niet van dergelijk weer profiteren!", "Heb ik u al verteld dat het ISS deze nacht voor de hondermiljoenstemaal aan het Vlaamse firmament verschijnt? En dat onze landgenoot FDW al meer dan x-aantal dagen Commanding Officer is? En dat we daar fier op mogen zijn? Wie staat er samen met mij op in het holst van de nacht voor een minuscule lichtstip die voorbij raast? Kan het dat ik dit al eens verteld heb?" "We zien hier prachtige beelden van een origineel sneeuwlandschap zoals er op wel duizend plaatsen in ons land een te vinden was vandaag! Echt ongezien! En omdat de foto's zo mooi zijn, laat ik ze alle twintig welgeteld 1,5 seconde in beeld!"

Dat deze man een specifiek doch weinig benijdenswaardig bestaan heeft, daar kan ik mee leven. Dat hij het op die manier vergalt voor de mensen die in één minuut willen weten wat de komende dagen weerkundig zullen brengen, is minder fijn. Bovendien bestaat de eerste minuut van het weerpraatje - met nadruk op het praatje - uit een samenvatting van het weer van die dag. Erg nuttig voor wie blind, slechthorend en daarenboven zo kreupel is dat hij nooit buitenkomt of kan kijken, maar ik heb er geen boodschap aan. Gelukkig zal de zon er allemaal niet minder om schijnen en zie ik het allemaal niet zo grijs als hier gesteld, maar toch....

Laat de kinderen tot mij komen

We schrijven lente 1993.

2 Unlimited staat al enkele weken op nummer 1 in de BRTN-top-30 en terwijl Koning Boudewijn tevergeefs zijn agenda voor dat najaar plant, bereid ik me geestelijk voor op een zeer belangrijke gebeurtenis. Samen met een schare jonge beloftevolle gelovigen zal ik voor het eerst een echte gewijde hostie mogen verorberen. Ik heb geen inspraak, maar wel iets te hippe Samsonslippers in een wansmakelijke kleurencombinatie. Noblesse oblige voor een zevenjarige in de early nineties.

De voorbereidingen op deze heilige dag kenmerken zich door tranen en gezang. Tranen omdat de obligate communiefoto in het Kalmthoutse Arboretum niet zo wil vlotten, gezang omdat melodieus keelschrapen een must blijkt om tot de gemeenschap Gods te behoren (of was het omdat die ene lerares voor een meute kwelende koters haar gefnuikte dirigeercarrière kon sublimeren?).

Gehuld in groen vestje, rode All*Stars en donkerblauwe korte broek sta ik tijdens de viering op de eerste rij. Een bedenkelijk voorrecht voor zij die klein van gestalte zijn. Ik laat het echter niet aan mijn eucharistisch hart komen en als een ware Napoleon maskeer ik dat gebrek aan lengte door mijn keel het luidst van iedereen open te zetten. Die heuglijke dag hoorde elke kerkganger uit de mond van een veertigtal zes- à zevenjarige christenzieltjes:

Is je deur nog op slot?
Is je deur nog op slot?

Van je krr, krr, krr,
doe hem open voor God!

Want de heer wil bij je wonen
en dan ben je nooit alleen.

Ik vraag me echt af of deze topper ook volgend jaar de anders zo lege Vlaamse kerken zal vullen...

Imprimatur

Dat het worde gedrukt!

Bestaat er een betere slogan dan imprimatur om deze blog nieuw leven in te blazen? Ondanks een karrenvracht aan goede bedoelingen en mijn vorige mea culpa bleef deze blog er een van lopende zaken...maar nil volentibus arduum! Wij leven niet voor niets in een land waar de term doorstart gemeengoed is. Bij deze verklaar ik mijn blog opnieuw voor geopend.

Ik wil beginnen met boeken! Boeken zijn zoals mensen. Je hebt ze in alle maten en gewichten en je kan er verdomd verknocht aan geraken. Sommige trekken je meteen aan terwijl je er hoegenaamd niet aan zou denken bepaalde exemplaren te bepotelen. Als je bovendien weet dat auteurs elkaar en de media steeds meer opvrijen, besef je dat veiligheid geboden is.

Bij de keuze van een boek speel ik dan ook bewust op veilig en behoed me voor slechte ervaringen. Ofwel kies ik een meesterwerk uit de zogenaamde canon en verkneukel ik me in het gevoel dat wereld- of Vlaams erfgoed dra mijn deel zal zijn. Ofwel ga ik voor meer van hetzelfde wanneer een bepaalde auteur me aangenaam verrast heeft. Call me conservative maar dat systeem werkt wel bijster goed! Een genre dat ik totnogtoe als de pest vermeden heb, is dat van de historische roman. Mijn onbewuste weerhield me er gelukkig van om de zoveelste historicus worden die dweept met oorlogsfilms, wil trouwen in middeleeuws tutu en reproducties van historische stadsgezichten aan de muur heeft hangen. Het uitsluitend lezen van historische romans paste mijns inziens ook in dat nicheplaatje. Zolang ik niet hinnik weiger ik oogkleppen, danku.

De zomer van 2010 bracht een kleine kentering! Axl Peleman terroriseerde ons niet langer met zijn fijnbesnaarde instrumaccent en ondergetekende vond de weg naar een heerlijk historisch verantwoorde boekenreeks. Francesco Sorti en zijn gemalin Rita Monaldi zijn de auteurs van een schitterende reeks met in de hoofdrol een castraatzanger op leeftijd die eveneens fungeert als gladde spion van de Zonnekoning Lodewijk XIV. Zijn naam is Atto Melani en de man waarde echt rond in het Europa van de late 17e,vroege 18e eeuw. Het Italiaanse echtpaar Monaldi & Sorti -hij is musicoloog, zij kerkhistorica- heeft een reeks van zeven boeken gepland. Voor elk boek duiken ze de archieven in en betwisten ze een zogenaamd vaststaand feit uit de Europese moderne geschiedenis. Hun research is indrukwekkend, hun stijl bevlogen. De gevolgen van de onthulling in hun eerste boek Imprimatur waren niet min. Het duo vond geen enkele Italiaanse uitgever bereid het vervolg Secretum uit te geven. De druk van het Vaticaan was te groot...

Imprimatur is het eerste boek van de reeks dat in 2003 verscheen. Delen twee en drie, Secretum en Veritas zijn ook al beschikbaar en komen ongetwijfeld in de nabije toekomst aan bod op deze digitale palaverplaats. In Imprimatur slaat de pest toe in een Romeinse herberg, althans dat vermoedt men. Zestien kleurrijke figuren zitten willens nillens met elkaar opgescheept en worden geconfronteerd met mysterie, intrige en angst. Niets is wat het op het eerste en zelfs tweede gezicht lijkt. Atto Melani neemt een jonge knaap uit de herberg in vertrouwen en samen ontrafelen ze 's nachts de mysteries die zich blijven voordoen. Mgr Vangheluwe kan er nog een puntje aan zuigen! Tijdens hun nachtelijke escapades licht Melani de knaap in over het reilen en zeilen van het pauselijk hof omstreeks 1683 en de politieke context binnen Europa. Een absolute aanrader voor wie spanning, historiciteit en een beeldende stijl genegen is. Het 17e eeuwse Rome is bovendien het gedroomde decor voor dit prachtverhaal.

Mijn zomer werd er alvast door gekleurd, maak er nu zelf een (ont)spannende herfst van!

Extra Virgin

Ok, ik geef het ruiterlijk toe. Ik heb deze blog de laatste tijd schaamteloos verwaarloosd. Daarom dit luchtige intermezzo dat hopelijk de start wordt van een intensievere reeks berichten! Bon, daar gaan we dan.

Hebt u zich ooit afgevraagd waar de olijfolie vandaan komt? En dan doel ik niet op antwoorden zoals 'uit een fles', 'uit de colruyt' of het al iets diepzinnigere 'uit geperste olijven'. Tot voor kort had ik me die vraag eigenlijk ook nog nooit gesteld. Maar deze zomer bracht daar bruusk verandering in...

Afgelopen maand was ik immers twee weken in het zonnige Andalucía te vinden. Een prachtige streek die ik iedereen wil aanraden die een leuke bestemming binnen Europa zoekt! Prachtige steden, verfrissende kusten en cervezas en heerlijke tapas! Bovendien is ze erg bereisbaar door het schitterende bussennetwerk.

Het was dan ook op de bus tussen Granada en Córdoba dat ik met verstomming werd geslagen. Ongeveer twee en half uur slingerden we non-stop doorheen een landschap dat bezaaid was met niets anders dan olijfbomen. Zo ver het oog reikte -en dat was soms écht ver in het heuvelachtige landschap- zag je duizenden eigenzinnig kronkelende olijfbomen.

Neem zelf maar eens de proef op de som en versleep je op onderstaand kaartje doorheen het Spaanse landschap tot je uit de olijfbomen bent. Of je nu noord-, oost-, zuid- of westwaarts gaat het maakt weinig uit. Verbaas je gewoon over de gigantische grootte van de olijfboomgaarden. De stipjes zijn voor alle duidelijkheid de olijfbomen en geen fouten van onze Googlevrienden.


Grotere kaart weergeven

Als Sicilië in de oudheid de graanschuur van Europa was, dan is Andalucía vandaag zonder twijfel de olijfoliekelder van de wereld. Een kleine veertig (!) procent van alle olijfolie ter wereld komt immers daar vandaan. Denk daar maar eens aan wanneer je een slaatje eet of kipfilet braadt!

Senior Management

Zonet las ik het volgende op de webstek van De Morgen. In Duitsland heeft een 63-jarige man geprobeerd op grandioze wijze het systeem een hak te zetten. Door zich in het uniform van Majoor te hullen, een titel die de Ulaan in kwestie allesbehalve bezit, maakte de man verschillende gratis treinritjes doorheen de Duitsche landerijen. Respect voor uniformen krijg je er bij onze oosterburen blijkbaar moeilijk uit. Jammer genoeg is de krasse knar nu bij de lurven (waar zitten die by the way?) gevat en is zijn boemelpret over.

Toegegeven, daar heb ik respect voor. Bejaarden die moeite doen, mogen van mij gerust beloond worden. Het pensioentje opofferen om er een blinkend legeruniform mee aan te schaffen: ik wil het onze ouderlingen wel eens zien doen. In ons vlakke land kunnen senioren voor vijf euro een heen- en terugbiljet aanschaffen dat geldig is tussen àlle Belgische stations. Bovendien kunnen de ouden van dagen gratis op elke bus of tram hoppen die toevallig hun steeds korter wordende levenspad kruist. Ter vergelijking: als jongere betaal je voor een GoPass (slechts vijf heen- en terugreizen) vijftig euro en maakt DeLijn je twintig euro lichter voor een maandje BuzzyPassen. De gemiddelde Simon Stevin onder u heeft al door dat een treinrit voor de jonge garde dubbel zo duur is, en dat er zelfs geen wiksundige bewerking bestaat waarmee men kan omrekenen hoe hard De Lijn ons afzet. Intergenerationele solidariteit is een schone deugd.

Laatst nog stond ik in de Colruyt achter enkele grijsaards die, ondanks hun zeeën aan vrije tijd, erin waren geslaagd om de kassa's tegen vijf uur te bevolken. Net wanneer elke andere mens snel door de supermarkt wil sjezen om van de avond te kunnen genieten, ziet hij dat plan gedwarsboomd door de grossiers in nutteloze momenten. Vergelijk het met een buffet dat voor de ogen van een meute wandelende karkassen wordt binnen gespeeld door twee weldoorvoede en schuddebuikende smulpapen. Wie ook maar een greintje ethos bezit, doet zoiets niet.

Hopelijk laat mijn kaalheid nog even op zich wachten, want het is duidelijk dat de vergrijzing al fameus toeslaat...

9 to 5

Ambtenarij is toch iets apart.




















Zonder het voyeurisme te willen promoten een kleine schets van de dienst waar ik als jobstudent actief ben. Links van mij zit Donny.* De man nadert de zestig, is aan de laatste werkweken in zijn carrière bezig en van het uiterst levenslustige type. Lees: hij maakt de domste moppen eerst en geniet daar zelf nog het meeste van. Vanmorgen trakteerde hij ons op zijn voorlopige topper: Komt nen Hollander een restaurant binnen en bestelt een bord soep. De serveuse brengt hem zijn soepje en de man begint er lustig van te eten. Na een tijdje vraagt hij aan de dienster:" Excuseer juffrouw, hebt u een droog sneetje?" Waarop zij:"Neen, het zijn mijn schoenen die zo kraken!" (Bulderlacht)

Donny gaat ook op cruise. Dat weet ik omdat hij die tijdens de diensturen per telefoon boekt. Zijn telefoongesprekken beginnen ook altijd in formeel AN om na twee minuten in een sappig beschaafd Antwerps te vervallen. Reizen boeken is blijkbaar gemeen goed als je ambtenaar bent. Vorige week nog waren er drie collega's naarstig én full-time het internet aan het afschuimen voor een last-minute. Liliane, een andere collega, wil er namelijk nog eens snel tussenuit. Verder leest Liliane Dag Allemaal, heeft ze een hondje dat haar 'enige kindje' is en kent ze àlle vrouwen van àlle diensten in het gebouw. Daar dagelijks een goei babbeltje mee doen langs de telefoon is dan ook topprioriteit. Omgekeerd wordt ook Liliane zelf om haar expertise geconsulteerd. Zo telefoneerde José van het eerste verdiep haar vorige week om wat informatie in te winnen over de illustere Spaanse badplaats Lloret de Mar. Liliane heeft daar namelijk al ettelijke vakantiedagen doorgebracht. 'Ne jonge gast' van José's dienst plande een tripje in die richting, en José dacht die arme knaap even te helpen door het orakel Liliane te raadplegen. "Heel druk, maar als em van uitgaan houdt, is dat ideaal!" Aldus het heilige advies. Dat zal de knaap inderdaad wel niet geweten hebben.

Het is opvallend dat vooral de oudere mensen weinig schaamte voelen en amper moeite doen om hun productiviteit enkele procentpunten de hoogte in te stuwen. De jonge mensen op mijn dienst hebben duidelijk wel iets te doen en kunnen toch lol maken. Zo wees mijn collega Wouter me erop dat het op 19 september de praat-als-een-piraat-dag is, waar hij tijdens de werkuren actief aan zal deelnemen. Bedoeling is om al je conversaties af te sluiten met een assertieve 'Arrrrrrr' en zoveel mogelijk scheepsspreekwoorden te gebruiken. Ooglapjes en schouderpapegaaien zouden ook niet verboden zijn. We staken meteen van wal met een kleine teaser tot het de spuigaten van een andere collega uitliep.

Ambtenaren zijn ook uiterst gevoelig voor veranderingen in hun biotoop. Een verdwenen perforator of een nieuw kopieerapparaat zijn gedroomde aanknopingspunten om dagenlang gesprekken rond te voeren. Het nieuwe hot issue heeft met drinkwater te maken. Onlangs heeft de Antwerpse burgervader de aankoop van de bidons SIP-water verboden. Consternatie alom! Vanaf nu stroomt het A-water in ieders mond. A-water is de hippe naam voor eenvoudig, doch aan alle noden voldoend, kraantjeswater. Wanhoopskreten genre "dat kan toch niet gezond zijn" en "ik lust dat niet graag" vullen al enkele dagen de ambtelijke gelagzaal.

Ergens tussen deze sterrencast zit ik dossiers te digitaliseren. Want vanaf het najaar en de bijhorende verhuis naar gebouw 'den Bell' moet alles digitaal gebeuren. Gedaan met de stapels dossiers op elk bureau, het 'clean desk'-principe heeft haar intrede in de ambtenarij gevonden. Het zal u niet verbazen dat men ook dat niet echt ziet zitten. Temeer daar er geen vaste bureau's meer zullen zijn en iedereen "gewoon mag gaan zitten waar hij wil"!

Harde stiel die ambtenarij. Gelukkig past het schrijven van een blog tijdens de werkuren volledig binnen het arbeidsethos.

*De gebruikte namen zijn fictief

The man you love to hate

"Hij zorgt ervoor dat we allemaal weer beseffen dat deze wedstrijd wat betekent!"

Aldus Mart Smeets in Vive le Tour eerder deze week. Nederlands eerste wielercommentator bejubelde de terugkeer van zijn vriendje Lance Armstrong. Voor mij had de Texaan daarentegen rustig op zijn ranch mogen blijven. Waarom moet de man die de Tour al zeven maal gewonnen heeft (meestal op imponerende maar oersaaie wijze) zich in exact dezelfde wedstrijd opnieuw komen bewijzen? Wanneer Armstrong de Vuelta of de Giro zou winnen, dan krijgt hij mijn sympathie. Dan bewijst de Amerikaan dat hij een echte klasbak is die om een reden terugkomt. Maar nu kan ik hem missen als kiespijn.

Armstrong wil de rest alleen belachelijk maken door te laten zien dat hij nog steeds de beste is op zijn zevenendertigste. Maar als hij dat toch zo graag wil tonen, had hij toch op zijn minst een ander team dan Alberto Contador kunnen kiezen. Die Spaanse berggeit heeft op zijn zesentwintigste de drie grote rondes al wel gewonnen. Hij klimt gezwind en attractief, zelfs zonder een gans ploegtreintje voor hem. Maar Armstrong heeft het slim bekeken en zijn grootste concurrent schaakmat gezet. De ploegleider van Astana heet namelijk Johan Bruyneel en mag Lance een boezemvriend noemen. Het lijdt geen ene twijfel dat niet onze landgenoot de ploegtactiek bepaalt, maar wel 'the Boss', zoals Arsmtrong zich graag laat noemen. Contador moet met andere woorden rustig in de pas lopen en zwijgen. En dat voor een ex-winnaar met talent. U begrijpt dat mijn antipathie voor de Amerikaan met de dag groter wordt en dat ik helemaal opleef wanneer Contador, zoals gisteren, een snedige aanval bergop plaatst. "Dat was tegen de ploegtactiek" kloeg Armstrong deze ochtend. Laat je benen spreken oude man.

Neen. Juan Pelota mag voor mijn part het ravijn inrijden.
Ten eerste is 't Alberto. En ten tweede: veel succes!