Aldus Mart Smeets in Vive le Tour eerder deze week. Nederlands eerste wielercommentator bejubelde de terugkeer van zijn vriendje Lance Armstrong. Voor mij had de Texaan daarentegen rustig op zijn ranch mogen blijven. Waarom moet de man die de Tour al zeven maal gewonnen heeft (meestal op imponerende maar oersaaie wijze) zich in exact dezelfde wedstrijd opnieuw komen bewijzen? Wanneer Armstrong de Vuelta of de Giro zou winnen, dan krijgt hij mijn sympathie. Dan bewijst de Amerikaan dat hij een echte klasbak is die om een reden terugkomt. Maar nu kan ik hem missen als kiespijn.
Armstrong wil de rest alleen belachelijk maken door te laten zien dat hij nog steeds de beste is op zijn zevenendertigste. Maar als hij dat toch zo graag wil tonen, had hij toch op zijn minst een ander team dan Alberto Contador kunnen kiezen. Die Spaanse berggeit heeft op zijn zesentwintigste de drie grote rondes al wel gewonnen. Hij klimt gezwind en attractief, zelfs zonder een gans ploegtreintje voor hem. Maar Armstrong heeft het slim bekeken en zijn grootste concurrent schaakmat gezet. De ploegleider van Astana heet namelijk Johan Bruyneel en mag Lance een boezemvriend noemen. Het lijdt geen ene twijfel dat niet onze landgenoot de ploegtactiek bepaalt, maar wel 'the Boss', zoals Arsmtrong zich graag laat noemen. Contador moet met andere woorden rustig in de pas lopen en zwijgen. En dat voor een ex-winnaar met talent. U begrijpt dat mijn antipathie voor de Amerikaan met de dag groter wordt en dat ik helemaal opleef wanneer Contador, zoals gisteren, een snedige aanval bergop plaatst. "Dat was tegen de ploegtactiek" kloeg Armstrong deze ochtend. Laat je benen spreken oude man.
Neen. Juan Pelota mag voor mijn part het ravijn inrijden.
Ten eerste is 't Alberto. En ten tweede: veel succes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten