We schrijven lente 1993.2 Unlimited staat al enkele weken op nummer 1 in de BRTN-top-30 en terwijl Koning Boudewijn tevergeefs zijn agenda voor dat najaar plant, bereid ik me geestelijk voor op een zeer belangrijke gebeurtenis. Samen met een schare jonge beloftevolle gelovigen zal ik voor het eerst een echte gewijde hostie mogen verorberen. Ik heb geen inspraak, maar wel iets te hippe Samsonslippers in een wansmakelijke kleurencombinatie. Noblesse oblige voor een zevenjarige in de early nineties.
De voorbereidingen op deze heilige dag kenmerken zich door tranen en gezang. Tranen omdat de obligate communiefoto in het Kalmthoutse Arboretum niet zo wil vlotten, gezang omdat melodieus keelschrapen een must blijkt om tot de gemeenschap Gods te behoren (of was het omdat die ene lerares voor een meute kwelende koters haar gefnuikte dirigeercarrière kon sublimeren?).
Gehuld in groen vestje, rode All*Stars en donkerblauwe korte broek sta ik tijdens de viering op de eerste rij. Een bedenkelijk voorrecht voor zij die klein van gestalte zijn. Ik laat het echter niet aan mijn eucharistisch hart komen en als een ware Napoleon maskeer ik dat gebrek aan lengte door mijn keel het luidst van iedereen open te zetten. Die heuglijke dag hoorde elke kerkganger uit de mond van een veertigtal zes- à zevenjarige christenzieltjes:
Is je deur nog op slot?
Is je deur nog op slot?
Van je krr, krr, krr,
doe hem open voor God!
Want de heer wil bij je wonen
en dan ben je nooit alleen.
Ik vraag me echt af of deze topper ook volgend jaar de anders zo lege Vlaamse kerken zal vullen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten