Na een vruchtvolle dag op kantoor zit vader in de fauteuil zijn pijp te stoppen en overschouwt hij gezapig de omgeving. Moeder is met een zestal priemen in de weer en aardig op weg een gezellige colbert te breien terwijl de jonge snaken elkaar met pijl en boog rond de tafel nazitten. Dan valt 's mans blik op de grote staande wandklok. Hij verheft zijn stem en maant het gezelschap aan tot stilte. De indianenkreten die tot voor kort de kamer vulden, verstillen meteen evenals het sporadische getik van breipriemen. Nog enkele seconden en de begintonen van het avondjournaal rollen de huiskamer binnen. Zoals steeds is het ganse gezin aan de beeldbuis gekluisterd."Grote rampspoed treft de luchtvaart," begint de keurig geklede nieuwslezer zijn betoog. "In Opper-Volta is heden in de dichtbegroeide brousse een vliegtuig neergestort. De Afrikaanse autoriteiten maken gewag van 185 slachtoffers." Vader geeuwt eens, moeder is reeds opgestaan om in de keuken een kopje cichorei te zetten en de schavuiten richten hun zelfgemaakte wapentuigen weer op elkaar. Het journaal kabbelt rustig verder, tot plots: "En dan nu een pas binnengelopen telexbericht. Op het neergestorte vliegtuig was ook een Vlaamse delegatie van zes paters-scheutisten aanwezig. Zij waren op weg naar hun missiepost in Ouagadougou. Onze gedachten zijn bij hen en hun families."
Vanuit de keuken klinkt het schelle geluid van porselein dat de vloer raakt. In de kamer liggen pijl en boog verweesd op de grond terwijl op de kaken van de koters tranen gewillig de zwaartekracht ondergaan. De troostende vaderlijke hand en schoot laten niet lang op zich wachten. Nadat moeder het vuilblik heeft opgeborgen begeeft ook zij zich naar de woonkamer waar de helft van de kroost zich snikkend op haar schoot nestelt. Zachtjes sust ze het geslagen gezelschap door een soelaasbiedende melodie te neuriën. "Als ze de slaap maar kunnen vatten," fluistert vader zijn eega in het oor. Maar zij hoort het niet. In gedachten ziet ze niets anders dan witte pijen doordrenkt van het bloed. Ook zij wil schreien, maar prangt de tranen tussen haar oogleden. Vader richt de blik omhoog, aait zijn zoon over het hoofd en beseft het. Het wordt weer een van die avondjes...
Want wist u het nog niet? Er is een nieuw soort leed dat al het andere overstijgt. Vergeet de zwartjes met hun gezwollen hongerbuikjes of de vluchtelingenkampen in Darfoer. Pas wanneer er landgenoten bij betrokken zijn, is een ramp noemenswaardig. Ik vrees dat Hiroshima de geschiedenisboeken niet meer zal halen. Geen Belgische slachtoffers weet u wel.
Laatst nog was er een hysterische landgenote op het journaal die in Hong Kong preventief op de hotelkamer werd gehouden. Er was varkensgriep onder de gasten gesignaleerd. Telefonisch deelde ze ons mee dat het de hel op aarde was. Welkom bij de moderne berichtgeving. Vijf minuten over een non-event: het betreurenswaardige lot van een nobody te midden de luxe. En dat enkel en alleen omdat die persoon op hetzelfde schaamlapje grond als ik is geboren. Over Congo wordt daarentegen al jaren doodleuk gezwegen.
Er klopt toch ergens iets niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten