Verwijzen

VAN DEN BUIJS, D., 'Verwijzen', Dennis en de Dingen, 25 mei 2009.

Op deze manier zou ik dit eigenste artikel in mijn thesis moeten verwerken. Liefst nog met een leuk webadres erbij zodat alles door die arme promotor en de andere beoordelaar te traceren is. En door de kritische lezer uiteraard. Maar ik maak me geen illusies. Een masterproef is geen bestseller, laat staan een subtopper in de bib.

Het leuke en absurde aan refereren is dat je quasi alles wat iemand met enig aanzien ooit geschreven heeft, klakkeloos kan overnemen. Zolang je je zin maar beëindigt met een cijfertje in superscript. Laten we even de volgende denkoefening maken. Wanneer ik in mijn werkstuk poneer dat Ahmadinejad een psychologisch gestoorde kleuter is, zullen de wenkbrauwen van de beoordelende academicus aan het fronsen gaan met minpunten tot gevolg. "Geen wetenschappelijke stijl" luidt de diagnose dan al snel. Maar laten we er eens van uit gaan dat een niet zo briljante onverlaat aan een universiteit in The Midwest deze boutade in een congrespaper heeft geformuleerd. In dat geval zou de Iraanse kleuter geen bedenkelijke frons maar een zelfgenoegzame academische glimlach opleveren. Gelukkig kan ik me sussen met de geadachte dat mijn boude stellingen ook ooit iemands gedachtengang zullen legitimeren.

Originaliteit en academisme zullen nooit de beste vrienden worden. Zelf heb ik er ook weinig mee, waarmee ik niets pretendeer.